Tom
‘Mijn weg van beschadiging naar krachtbron’
Ik ben Tom, 46 jaar
Ik raapte al mijn moed bij elkaar en duwde mezelf over de drempel van het GGZ Steun- en Informatiepunt, nu Lumen. Ik had in een GGZ-wachtkamer hun nieuwsbrief Kopstukken gezien en wilde me inschrijven voor de cursus Werken met eigen ervaring. Dat was moeilijk, ik zat toen, in 2016, nog midden in mijn herstel.
Vanaf mijn kindertijd heb ik geleden onder zwaar huiselijk geweld, met Complexe PTSS als gevolg. Mijn leraren, buren en huisarts hebben mijn blauwe plekken gezien, maar altijd gezwegen.
Ook ik zweeg. Als kind dacht ik dat het zo hoorde, maar wist diep van binnen: het klopt niet. Ook voelde ik schaamte en ik wilde mijn moeder, broer en zusje beschermen.
Op de basisschool waren mijn cijfers hoger dan hoog, maar ik moest naar de schakelbrugklas. Een arbeiderskind mag niet naar het stedelijk gymnasium vond de behoudende directeur.
Op mijn 18de ging ik zelfstandig wonen. Ik werkte toen al in allerlei baantjes, o.a. op de banketafdeling van de Hema, waar ik na een jaar een eenjarig contract kreeg. Ik houd van koken en bakken.
Ik probeerde mijn pijn te dempen door te vluchten in drank en drugs, maar bleef wel min of meer functioneren. Ondanks de afleiding door werk èn het middelengebruik voelde ik een diepe, steeds heviger pijn. Uit wanhoop meldde ik mij op mijn 35e bij de politie, voor aangifte. De mishandeling in mijn jeugd bleek verjaard, maar een agente zag dat ik urgent hulp nodig had. Zij stuurde een melding naar de GGD, wat leidde tot een afspraak met de GGD/GGZ.
Zo begon in 2013/2014 mijn lange hulptraject.
Hulp
De uitstekende SPV’er (sociaal psychiatrisch verpleegkundige) van FACT, een intensieve behandeling(smethode) voor mensen met ernstige psychiatrische aandoeningen, hielp mij met een appartementje, therapie bij een psycholoog en EMDR.
In 2018 ging ik naar PSYTREC, Psycho-Trauma Expertise Centrum, waar ik voor mijn ‘top-acht- trauma’s’ behandeld werd. Gedurende 2 x 4 dagen kreeg ik een effectieve, maar bijna ondraaglijk zware therapie: per dag zes uur sport, drie uur individuele therapie en twee uur psycho-educatie.
Inloophuis, Lumen
In 2016 had ik dus Lumen en het Inloophuis ontdekt. Het Inloophuis is een plek om te zíjn. Niets hoeft. In het begin was ik: ‘Tom met zijn boek in de hoek’. Je kan jezelf zijn, hoeft niets uit te leggen en als je wilt, drink je een bakkie, leg je een kaartje, en maak je een praatje met inlopers en vrijwilligers. Ik deed de cursus Werken met eigen ervaring en bezocht het Lotgenotencafé.
Activiteiten en zingeving
Langzamerhand werd ik actiever. Dat is het mooie van Lumen, je krijgt ruimte en kansen om jezelf te ontplooien. Ik ging koken in het Inloophuis, werd vrijwilliger achter de bar van het lotgenotencafé en bij cliëntondersteuning; ik geef de cursus Zicht op Herstel; ik ben ook vrijwilliger in het zelfregiecentrum; en ik geef voorlichting op scholen, van brugklas tot HBO over stemmen horen, angststoornissen en PTSS. Nu is dit mijn levensmotto: Als ik de wereld om me heen een beetje beter maak, maak ik de wereld voor mezelf ook beter.