Ik ben Frouke, 49 jaar

Ik ben geboren in Amsterdam en leidde een onbezorgd kinderleven in een liefdevol gezin, dat later veel verdriet kende. Op mijn 4^e verhuisden we naar een dorpje, waar ik jarenlang gepest, vernederd en buitengesloten ben, door kinderen en volwassenen. Ik ging in de overlevingsstand, zweeg en leefde in mijn eigen binnenwereld. Weg was mijn onbevangenheid.
Toen ik 14 was, verhuisden we. Het pesten was voorbij, maar ik dacht steeds: wanneer verandert het? Hoewel ik onbezorgd leek, was ik altijd bang. Ik durfde niet te vertrouwen dat het oké was. Dat ìk oké was. Ik kreeg depressies en op mijn 15^e ontwikkelde ik een eetstoornis, die mijn angsten dempte.

Op mijn 18^e ging ik psychologie studeren, maar ik verzoop in de studie, het studentenleven en in mijn problemen. Mijn dispuutgenoten toonde ik mijn buitenkant, mijn binnenwereld hield ik geheim. En wat voelde ik me eenzaam. Ik stopte met psychologie en ging HBO-V studeren: een overzichtelijkere studie, waarmee ik mijn wens om mensen te helpen ook kon verwezenlijken. Na mijn diplomering ging ik werken in het ziekenhuis. Ondertussen draaide ik steeds verder vast en in 2002 ging het niet meer. Ik was op en wilde zo niet verder leven. Ik besloot dat mijn eigen herstel voorrang moest hebben boven alles om mijn leven kunnen te veranderen.

Mijn lange reis
Ik probeerde mijn eetstoornis onder controle te krijgen. Daarmee verdween de grote demper en kwamen mijn angsten in alle heftigheid naar boven. Intensieve therapieën gaven mij inzicht: ik wilde vooruit, maar de overtuiging dat ik het niet waard was om het goed te hebben, werkte als een destructieve tegenkracht in mij. Vanuit dit inzicht ben ik mijn eigen weg naar herstel gaan ontdekken. Ik zocht daarbij begeleiding en vond structuur en zingeving in het stylen en schilderen van huizen.

En toen: ZON, nu Lumen! Op 22 mei 2008 las ik een artikel over de training Werken met eigen ervaring en wist: dit wil ik! Ik belde met Bart, coördinator van Stichting ZON, nu directeur van Lumen. De training bood me concrete handvatten en nieuwe perspectieven: mijn ervaringen zijn niet alleen maar negatief en ik hoef me er niet voor te schamen. Sterker nog: ik kan me juist vanuit deze ervaringskennis inzetten om andere mensen te ondersteunen in hun herstelproces. Ik werd vrijwilliger bij het GGZ-informatiepunt en vond later bij ZON een baan als ervaringsdeskundig consulent Crisiskaart. Mijn verpleegkundige achtergrond en mijn eigen ervaringen kon ik hierin samenbrengen, hoe mooi is dat!

Mijn eetstoornis bleef een rol spelen in mijn leven en ik zocht hulp bij ervaringsprofessionals om hem bij de kern aan te pakken. Omdat deze zo gekoppeld was aan mijn traumatische ervaringen kreeg ik een tweesporen-behandeling: voor de eetstoornis en voor complexe PTSS. De herinneringen blijven en ik voel nog vaak angst, maar die is niet meer allesbepalend. Af en toe ga ik onderuit, maar ik weet wat ik moet doen om weer op te staan. Ik blijf werken aan mijn herstel, maar dan vanuit nieuwsgierigheid: wat is er voor mij te leren, te ontdekken in dit leven?

Ik heb mijn hart verpand aan Lumen
Ook mijn werk bij Lumen is een ontdekkingsreis. Ik heb door de jaren heen allerlei functies vervuld en werd in 2022 verantwoordelijk voor het Respijthuis Leidse regio.
Het bijzondere bij Lumen is dat ook als het minder gaat, je dat mag tonen en uiten, Lumen luistert, denkt mee, staat naast je, open en betrokken: wat heb je nodig? Je krijgt inspiratie om te groeien.
Lumen groeide en ik groeide mee. Er kwam een vacature voor de functie van teammanager in de Leidse regio en ik solliciteerde. Zo spannend! En wat een prachtig werk mag ik nu doen.
Bij Lumen vinden veel mensen hun weg. Je mag zijn wie je bent in je kracht en zwakte en wij zijn blij als het vonkje weer aangaat. Je wordt gezien als de unieke mens die je bent.

Klik hier voor de andere verhalen