Ik ben Frouke, 49 jaar

Ik ben geboren in Amsterdam en leidde een onbezorgd kinderleven in een liefdevol gezin, dat later veel verdriet kende. Op mijn 4e verhuisden we naar een bekrompen dorpje, waar ik anders was dan de anderen en keihard gepest werd, fysiek en geestelijk. Ik ging in de overlevingsstand, zweeg en leefde in mijn eigen binnenwereld. Weg was mijn onbevangenheid.

Toen ik 14 was, verhuisden we naar Brabant. Op de middelbare school werd ik geaccepteerd, maar dacht steeds: wanneer verandert het? Hoewel ik onbezorgd leek, was ik wantrouwend en bang, een meisje zonder bestaansrecht. Ik kreeg depressies en op mijn 15e ontwikkelde ik een eetstoornis, die mijn angsten dempte. 

Op mijn 18e ging ik psychologie studeren, vanuit interesse in mensen, behoefte om te helpen èn om mezelf te begrijpen. Maar ik verzoop in de studie en het grotestadsleven. Mijn dispuutgenoten toonde ik mijn buitenkant, mijn binnenwereld hield ik geheim. En op mijn studentenkamertje was ik eenzaam.Na 1 jaar stopte ik met mijn studie, werkte via uitzendbureaus en kreeg therapieën, zonder resultaat.
Ik ging HBO-V studeren: een overzichtelijker studie gericht op mensen helpen. In vier jaar maakte ik mijn studie af, en op mijn laatste stageplek, in een ziekenhuis, bleef ik werken, beter gezegd: overleven. In 2002 ging het niet meer.
Ik ging tijdelijk thuis wonen en besloot: mijn leven en herstel hebben voorrang boven alles. 

Mijn lange reis

Ik kreeg mijn eetstoornis onder controle, maar daarmee verdween de basisdemper: alle trauma’s kwamen boven. Ik deed ‘alles wat verboden was’ om maar niets te voelen.
Een intensieve therapie van twee jaar gaf mij inzicht. Ik wilde vooruit, maar in mij werkte een destructieve tegenkracht. Vanuit dit inzicht heb ik zelfonderzoek gedaan en boeken verslonden. Ik kreeg begeleiding en vond structuur en zingeving in het stylen en schilderen van huizen. 

En toen: ZON, nu Lumen! Op 22 mei 2008 las ik een artikel over de training Werken met eigen ervaring. Ik belde en sprak met Bart, Coördinator Stichting ZON, nu directeur van Lumen, en wist: dit wil ik! Deze training bood me concrete handvatten en nieuwe perspectieven: mijn ervaringen zijn geen geheim en niet negatief; ik ben meer dan mijn problemen.

Ik werd vrijwilliger bij het GGZ-informatiepunt, en kreeg bij ZON een baan, 16 uur per week. Me inzetten om anderen te ondersteunen bij hun herstel was ook belangrijk voor mijn eigen herstel.  

In 2014 speelde de eetstoornis weer op. Ik zocht hulp bij ervaringsprofessionals: mijn eetstoornis stond in dienst van mijn trauma. Ik kreeg een tweesporen-behandeling: voor de eetstoornis en complexe PTSS. Op 9 januari 2020 was ik cliënt af, dossier gesloten! Een feestje met mijn dierbaren waard! 

Ik heb mijn hart verpand aan Lumen

Tijdens deze jarenlange reis bleef ik werken bij Lumen. Ik werd o.a. verantwoordelijk voor het Respijthuis, een warme, veilige plek om tot rust te komen.

Het bijzondere bij Lumen is dat ook als het minder gaat, je dat mag tonen en uiten. Lumen luistert, denkt mee, staat naast je, open en betrokken: wat heb je nodig? Je krijgt inspiratie om te groeien.
Er kwam een vacature voor de teammanagersfunctie Lumen, regio Leiden en ik solliciteerde.

Zo spannend! En wat een prachtig werk mag ik nu doen.
Bij Lumen vinden veel mensen hun weg. Je mag zijn wie je bent in je kracht en zwakte en wij zijn blij als het vonkje weer aangaat. Je wordt gezien als de unieke mens die je bent.   

Klik hier voor de andere verhalen