Ik ben Cathy, 42 jaar

Ik was een onbezorgd kind, maar vanaf mijn puberteit lijd ik aan depressie en op mijn 14e was het zo erg dat ik het leven niet meer zag zitten. In mijn naïviteit dacht ik dat een heleboel paracetamol de oplossing zou zijn …
De depressies werden langer en zwaarder, extra getriggerd door de dood van mijn vader en daarna die van mijn broer. 

Hoe ervaar ik leven met depressie?

Ik lig in mijn bed en kan er niet uitkomen.
Ik ben al blij als ik op een dag de vaatwasser heb uitgeruimd.
Ik heb geen sociaal leven.
Ik ben nergens goed voor, ik kan niets.
Ik ben een last voor de mensen die van mij houden.
Ik voel me schuldig naar mijn familie, mijn man en kinderen. 

In de donkerte van herfst en winter besta ik voor 99% uit depressie.
In het licht van lente en zomer, is dat voor 85%. Zonlicht, spelend door de blaadjes van de bomen, helpt een beetje. 

Wat niet helpt, is dat het voor familie en anderen moeilijk te begrijpen is, depressie. En dat ze goedbedoelend zeggen: ‘Ga lekker wandelen,’ of: ‘Joh, dan moet je dit gewóón doen,’ want dan voel ik me alleen maar waardelozer. Niets is ‘gewoon’ tijdens depressies.
Tip voor meer begrip: De film Leven met de zwarte hond die depressie heet. (YouTube)  

Waarom lijd ik aan depressie? Ik heb een prettige kindertijd gehad, zonder trauma’s. Waarom? Is het erfelijk? Ik kijk nu terug en ben twaalf jaar van mijn leven kwijt.
Het lijkt of ik rond mijn 30e mijn ogen heb gesloten en ze nu pas weer open zijn. 

Het Inloophuis, Lumen

Zo’n 1,5 jaar geleden ben ik op aandringen van mijn man hulp gaan zoeken; een hulpverlener wees mij op het Inloophuis.
Ik ben verlegen, onzeker en was bang naar het Inloophuis te gaan. Maar al na een paar dagen noemden mensen me bij mijn naam, ik werd gezien en geaccepteerd. Iedereen is er welkom!
Wat je achtergrond ook is, je mag er zijn met al je plussen en minnen. Het inloophuis voelt als een familie, een veilige plek, je kan jezelf zijn.
Bij Lumen heb ik de cursus Zicht op Herstel gedaan. Die was zinvol: het groepsgevoel, de verhalen van anderen, soms een confronterende spiegel, maar ook weten dat je niet de enige bent, de tools om problemen te hanteren. 

Nu gaat het al ruim een winter goed. Ik heb geleerd mijn depressies te hanteren. Als ik een zware dag heb, kan ik dat nu accepteren, één dag in bed is oké. Mezelf aanvaarden, mijn leven rustig opbouwen, mijn grenzen (h)erkennen, niet boos op mezelf worden; dit alles is belangrijk.
Ik ben nu vrijwilliger in het Inloophuis en in het weekend bij de dierenambulance, waar ik -na een opleidingsperiode- nu zelfstandig diensten draai. 

Het Inloophuis heeft mij geholpen: ik leef weer!
De toekomst? Nog niet aan denken, mijn leven is nu.

Klik hier voor de andere verhalen