Peter
‘Ongedwongen jezelf zijn’
Ik ben Peter, 44 jaar
Anderhalf jaar geleden heb ik me aangesloten bij een theatergroep. Een van de leden werkte bij Lumen als vrijwilliger, waardoor we konden repeteren in het gebouw aan de Hooigracht. Ik hoorde muziek in de hal, die afkomstig bleek van het Inloophuis. Ik ben toen eens gaan kijken en kom er sindsdien een paar avonden per week. Ik speel er gitaar en zing liedjes, alleen of met anderen. Het liefst in de hal, waar de akoestiek zo mooi is.
Ik woon alleen en soms is dat best eenzaam. Dan krijg ik wel eens sombere of boze buien. Het Inloophuis is een van de weinige plekken waar ik dan heen wil. Hier ontspan ik. Mijn buurvrouw grapt wel: ‘Ga je weer naar de loony bin?’
Ik kan me voorstellen dat mensen zo reageren als ze horen over een Inloophuis psychiatrie, ik voelde me er ook niet direct door aangesproken. Maar door gesprekken met andere inlopers, kom ik achter dingen waar ik zelf ook mee worstel. Ik heb bijvoorbeeld een tijd lang veel cannabis gebruikt. Anderen doen andere dingen, maar al pratend kwam ik erachter dat de achterliggende reden vaak dezelfde is: jezelf zien te verdragen.
Kleurrijke ontmoetingen
Ik voel een raakvlak, misschien ook omdat ik zelf 6 maanden in een kliniek heb doorgebracht. Het is alsof mijn mensbeeld hier wordt bevestigd. Dat iedereen zijn kruisje heeft. Hier zijn de beschadigingen of beperkingen alleen dichter aan de oppervlakte. En er wordt makkelijker over gepraat. Ik denk dat wat een mens uniek maakt, juist ook de onevenwichtigheden zijn. Soms zijn er gebeurtenissen waardoor levens afwijken van de gebaande paden.
Zelf voel ik me ook zo, dus het geeft een gevoel van gelijkgestemden. Het effect daarvan is uplifting, vrolijk. Het maakt mij een aangenamer en kleurrijker mens. Ik ben ook geïntrigeerd door wie ik hier ontmoet. Vroeger zou ik bijvoorbeeld moeite hebben gehad met mensen die er onverzorgd uitzien. Nu denk ik: wat drijft jou? Wat houdt jou bezig? Ik vind dat heel geruststellend. Zolang ik nieuwsgierig ben naar anderen, gaat het goed met me.
Een veilige omgeving
Van mezelf ben ik niet zo ondernemend, maar hier word ik gestimuleerd om mee te doen. Dat geeft energie en zelfvertrouwen. Het is een veilige omgeving die voelt als een huiskamer. Ik ben er eigenlijk zomaar terecht gekomen, maar van daaruit zijn dingen ontstaan die nog steeds groeien. Ik speel nu regelmatig met een groepje muzikanten ook op andere locaties, waaronder het buurthuis van Matilo. Dat vind ik nog steeds spannend, want daar is meer externe druk. Maar door het samen oefenen in het Inloophuis en de steun die we van elkaar voelen, lukt dat steeds beter. We hebben plannen voor meer optredens, misschien zelfs op straat.
Een van de grootste waarden die ik hier vind, is dat je ongedwongen jezelf kunt zijn. Ik zou het mooi vinden als mensen die dit lezen, eens naar binnen stappen om te ontdekken of dat voor hen ook zo is.