Ik ben Marco, 53 jaar 

19 Jaar geleden overleed mijn vader. Ik kon niet omgaan met het verlies en raakte aan de drank. Ik verloor mijn baan en kreeg schulden. Naasten die ik om hulp vroeg, gaven niet thuis. Ik werd mijn huis uitgezet en koos voor de straten van Leiden. Omdat ik uit Alphen kwam, kon ik niet terecht in de daklozenopvang. Ik heb zeven jaar op straat geleefd. Daar heb ik het onderste gezien, het was een hel. Ik bedelde voor eten en bier. Dat bier hielp om de schaamte te overwinnen.   

 Vriendschap en doorzetten 

Een vriend vertelde me over het Inloophuis en op een avond ben ik gewoon binnen gelopen. Ik raakte aan de praat met Hans, die me een slaapplaats voor die nacht aanbood. Hij liet me drie maanden blijven en we werden hechte vrienden. Daarna ben ik naar de daklozenopvang gegaan, waar inmiddels ook mensen uit de regio terecht konden. Ik kreeg een uitkering en weekgeld. Ik had moeite om weer met geld om te gaan. Ik leende het uit, maar zag daar niet veel van terug. Hans, die ik ‘Pa’ noem, gaf me op mijn donder. Ik vroeg hem toen een tijd mijn pinpas te beheren. Van hem leerde ik een belangrijke les: als je hulp krijgt aangeboden, moet je die durven te aanvaarden.  

Bij de Nieuwe Energie kreeg ik begeleiding en schuldhulpverlening. Ik deed zoveel mogelijk zelf, maar vroeg hulp als ik er niet uitkwam. Toen er in 2016 zicht kwam op een re-integratiewoning, heb ik de knop omgezet en ben gestopt met drinken. Mijn doorzetten werd uiteindelijk in 2019 beloond met een zelfstandige plek in Warmond, waar ik nog steeds woon. Op mijn 50e verjaardag kreeg ik een brief van de gemeente dat ik schuldenvrij was! En sinds een klein jaar heb ik een betaalde baan. Zo is het laatste puzzelstukje nu op zijn plek gevallen.  

Lumen 

Ik ben sinds 2016 vrijwilliger bij Lumen en heb ook een tijdje in het bestuur gezeten. Toen ik dakloos was, vond ik er rust en saamhorigheid. Later heb ik er meerdere cursussen gevolgd, die me een sterk en voldaan gevoel gaven. Nu help ik zelf als ervaringsdeskundige inlopers die dakloos zijn op weg. Vaak zijn dat mensen die het zat zijn maar toch verder willen, net als ik destijds. Als ik dan iets voor ze kan betekenen, geeft dat een geweldig gevoel. Ik fiets vier avonden per week naar de Inloop, waar ik Pa en veel andere vrienden zie.  

 Ik geef ook voorlichting op universiteiten en scholen. Ik vertel over mijn leven op straat en hoe het nu is. De mooiste ontmoeting was met een jongetje van 6 op een basisschool. Hij zei me: ‘Ik ben heel blij voor je dat je nu weer een huis hebt. Nou is het nog de kunst om het te houden.’ Deze kleine wijze man is inmiddels 10. Ik zie hem nog iedere week als ik mee eet met zijn gezin.

Klik hier voor de andere verhalen